دانلود منابع انگلیسی

دانلود کتاب و نرم افزار های آموزشی زبان انگلیسی در سایت EnglishDL.ir

دانلود منابع انگلیسی

دانلود کتاب و نرم افزار های آموزشی زبان انگلیسی در سایت EnglishDL.ir

Greening the ghetto

داستان نوسازی شهری ماجورا کارتر



Majora Carter: Greening the ghetto

پخش آنلاین+دانلود

لینک کمکی

زمان ویدیو: 19 دقیقه

حجم فایل: 35 مگابایت


دانلود زیرنویس انگلیسی

دانلود زیرنویس فارسی

دانلود فایل صوتی با کیفیت 128
17 مگابایت


برای تقویت مهارت listening و قابل استفاده برای درس ترجمه نوار و فیلم رشته مترجمی زبان

متن فارسی و انگلیسی در ادامه مطلب
 
متن انگلیسی

00:12 If you're here today -- and I'm very happy that you are -- you've all heard about how sustainable development will save us from ourselves. However, when we're not at TED, we are often told that a real sustainability policy agenda is just not feasible, especially in large urban areas like New York City. And that's because most people with decision-making powers, in both the public and the private sector, really don't feel as though they're in danger.

00:38 The reason why I'm here today, in part, is because of a dog -- an abandoned puppy I found back in the rain, back in 1998. She turned out to be a much bigger dog than I'd anticipated. When she came into my life, we were fighting against a huge waste facility planned for the East River waterfront despite the fact that our small part of New York City already handled more than 40 percent of the entire city's commercial waste: a sewage treatment pelletizing plant, a sewage sludge plant, four power plants, the world's largest food-distribution center, as well as other industries that bring more than 60,000 diesel truck trips to the area each week. The area also has one of the lowest ratios of parks to people in the city.

01:20 So when I was contacted by the Parks Department about a $10,000 seed-grant initiative to help develop waterfront projects, I thought they were really well-meaning, but a bit naive. I'd lived in this area all my life, and you could not get to the river, because of all the lovely facilities that I mentioned earlier. Then, while jogging with my dog one morning, she pulled me into what I thought was just another illegal dump. There were weeds and piles of garbage and other stuff that I won't mention here, but she kept dragging me, and lo and behold, at the end of that lot was the river. I knew that this forgotten little street-end, abandoned like the dog that brought me there, was worth saving. And I knew it would grow to become the proud beginnings of the community-led revitalization of the new South Bronx.

02:01 And just like my new dog, it was an idea that got bigger than I'd imagined. We garnered much support along the way, and the Hunts Point Riverside Park became the first waterfront park that the South Bronx had had in more than 60 years. We leveraged that $10,000 seed grant more than 300 times, into a $3 million park.

02:18 And in the fall, I'm going to exchange marriage vows with my beloved.

02:23 (Audience whistles)

02:24 Thank you very much.

02:26 (Applause)

02:30 That's him pressing my buttons back there, which he does all the time.

02:34 (Laughter)

02:36 (Applause)

02:39 But those of us living in environmental justice communities are the canary in the coal mine. We feel the problems right now, and have for some time. Environmental justice, for those of you who may not be familiar with the term, goes something like this: no community should be saddled with more environmental burdens and less environmental benefits than any other.

02:58 Unfortunately, race and class are extremely reliable indicators as to where one might find the good stuff, like parks and trees, and where one might find the bad stuff, like power plants and waste facilities. As a black person in America, I am twice as likely as a white person to live in an area where air pollution poses the greatest risk to my health. I am five times more likely to live within walking distance of a power plant or chemical facility, which I do. These land-use decisions created the hostile conditions that lead to problems like obesity, diabetes and asthma. Why would someone leave their home to go for a brisk walk in a toxic neighborhood? Our 27 percent obesity rate is high even for this country, and diabetes comes with it. One out of four South Bronx children has asthma. Our asthma hospitalization rate is seven times higher than the national average. These impacts are coming everyone's way. And we all pay dearly for solid waste costs, health problems associated with pollution and more odiously, the cost of imprisoning our young black and Latino men, who possess untold amounts of untapped potential. Fifty percent of our residents live at or below the poverty line; 25 percent of us are unemployed. Low-income citizens often use emergency-room visits as primary care. This comes at a high cost to taxpayers and produces no proportional benefits. Poor people are not only still poor, they are still unhealthy.

04:13 Fortunately, there are many people like me who are striving for solutions that won't compromise the lives of low-income communities of color in the short term, and won't destroy us all in the long term. None of us want that, and we all have that in common. So what else do we have in common?

04:27 Well, first of all, we're all incredibly good-looking.

04:30 (Laughter)

04:31 Graduated high school, college, post-graduate degrees, traveled to interesting places, didn't have kids in your early teens, financially stable, never been imprisoned. OK. Good.

04:42 (Laughter)

04:44 But, besides being a black woman, I am different from most of you in some other ways. I watched nearly half of the buildings in my neighborhood burn down. My big brother Lenny fought in Vietnam, only to be gunned down a few blocks from our home. Jesus. I grew up with a crack house across the street. Yeah, I'm a poor black child from the ghetto. These things make me different from you. But the things we have in common set me apart from most of the people in my community, and I am in between these two worlds with enough of my heart to fight for justice in the other.

05:22 So how did things get so different for us? In the late '40s, my dad -- a Pullman porter, son of a slave -- bought a house in the Hunts Point section of the South Bronx, and a few years later, he married my mom. At the time, the community was a mostly white, working-class neighborhood. My dad was not alone. And as others like him pursued their own version of the American dream, white flight became common in the South Bronx and in many cities around the country. Red-lining was used by banks, wherein certain sections of the city, including ours, were deemed off-limits to any sort of investment. Many landlords believed it was more profitable to torch their buildings and collect insurance money rather than to sell under those conditions -- dead or injured former tenants notwithstanding.

06:03 Hunts Point was formerly a walk-to-work community, but now residents had neither work nor home to walk to. A national highway construction boom was added to our problems. In New York State, Robert Moses spearheaded an aggressive highway-expansion campaign. One of its primary goals was to make it easier for residents of wealthy communities in Westchester County to go to Manhattan. The South Bronx, which lies in between, did not stand a chance. Residents were often given less than a month's notice before their buildings were razed. 600,000 people were displaced. The common perception was that only pimps and pushers and prostitutes were from the South Bronx. And if you are told from your earliest days that nothing good is going to come from your community, that it's bad and ugly, how could it not reflect on you? So now, my family's property was worthless, save for that it was our home, and all we had. And luckily for me, that home and the love inside of it, along with help from teachers, mentors and friends along the way, was enough.

07:04 Now, why is this story important? Because from a planning perspective, economic degradation begets environmental degradation, which begets social degradation. The disinvestment that began in the 1960s set the stage for all the environmental injustices that were to come. Antiquated zoning and land-use regulations are still used to this day to continue putting polluting facilities in my neighborhood. Are these factors taken into consideration when land-use policy is decided? What costs are associated with these decisions? And who pays? Who profits? Does anything justify what the local community goes through? This was "planning" -- in quotes -- that did not have our best interests in mind.

07:44 Once we realized that, we decided it was time to do our own planning. That small park I told you about earlier was the first stage of building a Greenway movement in the South Bronx. I wrote a one-and-a-quarter-million dollar federal transportation grant to design the plan for a waterfront esplanade with dedicated on-street bike paths. Physical improvements help inform public policy regarding traffic safety, the placement of the waste and other facilities, which, if done properly, don't compromise a community's quality of life. They provide opportunities to be more physically active, as well as local economic development. Think bike shops, juice stands. We secured 20 million dollars to build first-phase projects. This is Lafayette Avenue -- and that's redesigned by Mathews Nielsen Landscape Architects. And once this path is constructed, it'll connect the South Bronx with more than 400 acres of Randall's Island Park. Right now we're separated by about 25 feet of water, but this link will change that.

08:33 As we nurture the natural environment, its abundance will give us back even more. We run a project called the Bronx [Environmental] Stewardship Training, which provides job training in the fields of ecological restoration, so that folks from our community have the skills to compete for these well-paying jobs. Little by little, we're seeding the area with green-collar jobs -- and with people that have both a financial and personal stake in their environment. The Sheridan Expressway is an underutilized relic of the Robert Moses era, built with no regard for the neighborhoods that were divided by it. Even during rush hour, it goes virtually unused. The community created an alternative transportation plan that allows for the removal of the highway. We have the opportunity now to bring together all the stakeholders to re-envision how this 28 acres can be better utilized for parkland, affordable housing and local economic development.

09:20 We also built New York City's first green and cool roof demonstration project on top of our offices. Cool roofs are highly-reflective surfaces that don't absorb solar heat, and pass it on to the building or atmosphere. Green roofs are soil and living plants. Both can be used instead of petroleum-based roofing materials that absorb heat, contribute to urban "heat island" effect and degrade under the sun, which we in turn breathe. Green roofs also retain up to 75 percent of rainfall, so they reduce a city's need to fund costly end-of-pipe solutions -- which, incidentally, are often located in environmental justice communities like mine. And they provide habitats for our little friends!

09:57 [Butterfly]

09:58 (Laughter)

09:59 So cool!

10:00 Anyway, the demonstration project is a springboard for our own green roof installation business, bringing jobs and sustainable economic activity to the South Bronx.

10:08 [Green is the new black ...]

10:10 (Laughter) (Applause)

10:14 I like that, too.

10:16 Anyway, I know Chris told us not to do pitches up here, but since I have all of your attention: We need investors. End of pitch. It's better to ask for forgiveness than permission. Anyway --

10:27 (Laughter)

10:28 (Applause)

10:33 OK. Katrina.

10:36 Prior to Katrina, the South Bronx and New Orleans' Ninth Ward had a lot in common. Both were largely populated by poor people of color, both hotbeds of cultural innovation: think hip-hop and jazz. Both are waterfront communities that host both industries and residents in close proximity of one another. In the post-Katrina era, we have still more in common. We're at best ignored, and maligned and abused, at worst, by negligent regulatory agencies, pernicious zoning and lax governmental accountability. Neither the destruction of the Ninth Ward nor the South Bronx was inevitable. But we have emerged with valuable lessons about how to dig ourselves out. We are more than simply national symbols of urban blight or problems to be solved by empty campaign promises of presidents come and gone. Now will we let the Gulf Coast languish for a decade or two, like the South Bronx did? Or will we take proactive steps and learn from the homegrown resource of grassroots activists that have been born of desperation in communities like mine?

11:33 Now listen, I do not expect individuals, corporations or government to make the world a better place because it is right or moral. This presentation today only represents some of what I've been through. Like a tiny little bit. You've no clue. But I'll tell you later, if you want to know.

11:50 (Laughter)

11:51 But -- I know it's the bottom line, or one's perception of it, that motivates people in the end. I'm interested in what I like to call the "triple bottom line" that sustainable development can produce. Developments that have the potential to create positive returns for all concerned: the developers, government and the community where these projects go up.

12:12 At present, that's not happening in New York City. And we are operating with a comprehensive urban-planning deficit. A parade of government subsidies is going to propose big-box and stadium developments in the South Bronx, but there is scant coordination between city agencies on how to deal with the cumulative effects of increased traffic, pollution, solid waste and the impacts on open space. And their approaches to local economic and job development are so lame it's not even funny. Because on top of that, the world's richest sports team is replacing the House That Ruth Built by destroying two well-loved community parks. Now, we'll have even less than that stat I told you about earlier. And although less than 25 percent of South Bronx residents own cars, these projects include thousands of new parking spaces, yet zip in terms of mass public transit. Now, what's missing from the larger debate is a comprehensive cost-benefit analysis between not fixing an unhealthy, environmentally-challenged community, versus incorporating structural, sustainable changes. My agency is working closely with Columbia University and others to shine a light on these issues.

13:18 Now let's get this straight: I am not anti-development. Ours is a city, not a wilderness preserve. And I've embraced my inner capitalist. And, but I don't have --

13:29 (Laughter)

13:30 You probably all have, and if you haven't, you need to.

13:33 (Laughter)

13:37 So I don't have a problem with developers making money. There's enough precedent out there to show that a sustainable, community-friendly development can still make a fortune. Fellow TEDsters Bill McDonough and Amory Lovins -- both heroes of mine by the way -- have shown that you can actually do that. I do have a problem with developments that hyper-exploit politically vulnerable communities for profit. That it continues is a shame upon us all, because we are all responsible for the future that we create. But one of the things I do to remind myself of greater possibilities, is to learn from visionaries in other cities. This is my version of globalization.

14:13 Let's take Bogota. Poor, Latino, surrounded by runaway gun violence and drug trafficking; a reputation not unlike that of the South Bronx. However, this city was blessed in the late 1990s with a highly-influential mayor named Enrique Peñalosa. He looked at the demographics. Few Bogotanos own cars, yet a huge portion of the city's resources was dedicated to serving them. If you're a mayor, you can do something about that. His administration narrowed key municipal thoroughfares from five lanes to three, outlawed parking on those streets, expanded pedestrian walkways and bike lanes, created public plazas, created one of the most efficient bus mass-transit systems in the entire world. For his brilliant efforts, he was nearly impeached. But as people began to see that they were being put first on issues reflecting their day-to-day lives, incredible things happened. People stopped littering. Crime rates dropped, because the streets were alive with people. His administration attacked several typical urban problems at one time, and on a third-world budget, at that. We have no excuse in this country, I'm sorry. But the bottom line is: their people-first agenda was not meant to penalize those who could actually afford cars, but rather, to provide opportunities for all Bogotanos to participate in the city's resurgence. That development should not come at the expense of the majority of the population is still considered a radical idea here in the U.S. But Bogota's example has the power to change that.

15:43 You, however, are blessed with the gift of influence. That's why you're here and why you value the information we exchange. Use your influence in support of comprehensive, sustainable change everywhere. Don't just talk about it at TED. This is a nationwide policy agenda I'm trying to build, and as you all know, politics are personal. Help me make green the new black. Help me make sustainability sexy. Make it a part of your dinner and cocktail conversations. Help me fight for environmental and economic justice. Support investments with a triple-bottom-line return. Help me democratize sustainability by bringing everyone to the table, and insisting that comprehensive planning can be addressed everywhere. Oh good, glad I have a little more time!

16:28 Listen -- when I spoke to Mr. Gore the other day after breakfast, I asked him how environmental justice activists were going to be included in his new marketing strategy. His response was a grant program. I don't think he understood that I wasn't asking for funding. I was making him an offer.

16:53 (Applause)

17:00 What troubled me was that this top-down approach is still around. Now, don't get me wrong, we need money.

17:08 (Laughter)

17:09 But grassroots groups are needed at the table during the decision-making process. Of the 90 percent of the energy that Mr. Gore reminded us that we waste every day, don't add wasting our energy, intelligence and hard-earned experience to that count.

17:29 (Applause)

17:34 I have come from so far to meet you like this. Please don't waste me. By working together, we can become one of those small, rapidly-growing groups of individuals who actually have the audacity and courage to believe that we actually can change the world. We might have come to this conference from very, very different stations in life, but believe me, we all share one incredibly powerful thing. We have nothing to lose and everything to gain.

18:14 Ciao, bellos!

18:15 (Applause)



متن فارسی

00:12 اگر شما امروز اینجایید- و خیلی خوشحالم که هستید- همگی در مورد نقش توسعه پایدار در نجات ما از خودمان شنیده اید. البته وقتی در تی ای دی نیستیم، اغلب به ما می گویند که برنامه سیاستگذاری واقعی برای نگهداری اجراپذیر نیست، بخصوص در مناطق بزرگ شهری چون نیویورک. و این بدان علت است که اکثر افراد صاحب قدرتهای تصمیم گیری، در دو بخش عمومی و خصوصی، واقعآ احساس نمی کنند که در خطر هستند.

00:38 علتی که امروز اینجا هستم، تا حدودی بخاطر یک سگ است: توله سگ بجا مانده ای که در باران پیدا کردم، در سال 1998. او بزرگتر از آنچه انتظار داشتم شد. وقتی وارد زندگی ام شد، علیه محل جمع آوری زباله عظیمی مبارزه می کردیم که برای بارانداز رودخانه شرقی در نظر گرفته شده بود، با اینکه بخش کوچک ما از نیویورک قبلآ بیش از 40 در صد زباله تجاری کل شهر را در دست داشت. کارخانه گلوله سازی فاضلابی، کارخانه رسوبات فاضلابی، چهار کارخانه برق، بزرگترین مرکز پخش مواد غذائی جهان، به همراه صنایع دیگری که بیش از 60000 تریپ کامیونهای دیزلی به منطقه هر هفته می آورد. آن منطقه همچنین یکی از پائین ترین نسبتهای پارکها به مردم در شهر را دارد.

01:21 بنابراین وقتی توسط اداره پارکها مورد تماس قرار گرفتم در مورد یک برنامه اعطا تخم گیاه 10000 دلاری بمنظور کمک به پروژه های بار انداز، فکر کردم نیت خوبی دارند اما کمی ابلهانه اند. من تمام عمرم را در این منطقه گذراندم، و آدم نمی توانست به رودخانه برسد بخاطر تمام کارخانه های زیبایی که قبلا مطرح ساختم. بعد، وقتی یک روز صبح داشتم با سگم می دویدم، مرا بجایی کشانید که فکر می کردم زباله دانی غیر قانونی دیگری است. علف هرزه و توده های زباله و چیزهای دیگری بودند که در اینجا بازگو نخواهم کرد، اما او کماکان مرا می کشانید- و یکدفعه، در انتهای زمین یک رودخانه بود. می دانستم که این بن بست کوچک فراموش شده که مثل سگی که مرا اینجا آورده بود و متروک شده بود، ارزش نجات داشت. و می دانستم که رشد می نمود تا آغاز افتخار آمیز احیای رهبری شده توسط مردم برونکس جنوبی جدید می شد.

02:01 و همانند سگ جدیدم، فکری بود که بزرگتر ازآنچه انتظار داشتم گردید. حمایت زیادی در طول راه بدست آوردیم. و پارک کنار رودخانه هانتس پوینت اولین پارک باراندازی بود که برونکس جنوبی در بیش از 60 سال دیده بود. ما آن اعطا تخم گیاه 10000 دلاری را بیش از 300 بار در پارک 3 میلیون دلاری استفاده کردیم.

02:18 و در پائیز من می خواهم- قرار است با آنکه دوستش دارم ازدواج کنم. بسیار متشکرم (تشویق) ایشان آنجاست که مرا انگولک می کند، که همیشه اینکار را می کند. (خنده) )(تشویق)

02:40 اما از میان ما آنهایی که در جمعهای عدالت محیطی زندگی می کنیم قناری داخل معدن هستیم. اکنون مشکلات را حس می کنیم و مدتی است که حس می کنیم. عدالت محیطی، برای آنانی که با این کلمه آشنایی ندارند، به این صورت است: هیچ اجتماعی نباید با بارهای محیطی بیشتری و فواید محیطی کمتری نسبت به دیگری به پائین کشیده شود.

02:58 متاسفانه، نژاد و طبقه اجتماعی نمایانهای بسیار مطمئنی هستند در نشان دادن اینکه کجا می توان چیزهای خوبی مثل پارکها و درختها یافت یا کجا می توان چیزهای بدی مثل کارخانه های برق و تسهیلات زباله ای یافت. بعنوان یک سیاه پوست در آمریکا، دو برابر یک سفیدپوست احتمال دارم که در منطقه ای زندگی کنم که آلودگی هوا برای سلامتی ام زیان بخش باشد. پنج برابر بیشتر احتمال دارم که در فاصله یک قدمی کارخانه نیروی برق یا تسهیلات شیمیائی زندگی کنم- که همینطور هم هست. این تصمیمات استفاده از زمین شرایط خشنی را ایجاد نمود که منجر به مشکلاتی چون چاقی مفرط، دیابت و آسم می شود. چرا کسی خانه شان را ترک کند تا در محیطی مسموم قدم بزند؟ میزان چاقی مفرط 27 در صد ما بسیار بالا است، حتی برای این کشور، و دیابت همراه آن می آید. یک از هر چهار کودک در برانکس مبتلا به آسم است. میزان بستری شدن بخاطر آسم ما هفت برابر بالاتر از میانگین کشوری است. این پیامدها سر راه همه قرار می گیرند. و همه مان بطور هنگفتی برای مخارج زباله های جامد هزینه می کنیم، مشکلات سلامتی مربوط به آلودگی و منفورتر از آن، زندانی نمودن جوانان سیاه پوست و مکزیکی الاصل مان، که مقادیر ناگفته و بکر خلاقیت دارند. 50 درصد مقیمان مان در خط فقر یا پائین تر از آن قرار دارند. 25 در صدمان بیکاریم. شهروندان درآمد پائین اغلب اتاق اورژانس را بعنوان مراقبت اولیه استفاده می کنند. این به قیمت بالایی برای مالیات دهندگان تمام می شود و هیچ فایده چشمگیری ندارد. افراد فقیر نه تنها هنوز هم فقیرند، بلکه هنوز نا سالم اند.

04:13 خوش بختانه، افراد زیادی مثل من هستند که دنبال راه حلها می باشند که از زندگی اجتماعات کم در آمد غیر سفید پوست در کوتاه مدت نمی کاهد، وبه همه مان در بلند مدت آسیب نمی رساند. هیچکدام مان خواهان آن نیستیم، و همه مان در آن مشترکیم. پس دیگر چه چیزی مشترک داریم؟

04:27 خوب ابتدا همه مان بسیار خوش قیافه ایم- (خنده)- دبپلم گرفتیم، دانشگاه رفتیمء،درجات فوق تخصصی گرفتیم، به جاهای جالبی سفر نمودیم، در سنین پائین بچه دار نشدیم، به لحاظ مالی مطمئنیم، هرگز زندان نرفتیم. خوب است. خوب. (خنده)

04:44 اما سوا از اینکه یک زن سیاه پوست هستم، از اکثر شما به طرق دیگری متفاوت هستم. مشاهده نمودم که نزدیک به نیمی از ساختمان های محله ام سوختند. برادر بزرگترم لنی در ویتنام جنگید، اما چند خیابان دورتر از خانه مان با گلوله از بین رفت. ای عیسی مسیح. من با وجود یک خانه اعتیاد روبروی منزلمان بزرگ شدم. بله من یک کودک فقیر سیاه پوست از محل فقیرنشینم. این چیزها مرا از شما متفاوت می سازد. اما چیزهایی که مشترک داریم مرا از اکثر افراد محلمان جدا ساخت، و من در میان این دو دنیا قرار گرفته ام، با قلبی پر برای مبارزه برای عدالت در دیگری.

05:20 پس چگونه اینطور همه چیز برایمان عوض شد؟ در اواخر دهه 1940، پدرم، کمک راننده پولمن، فرزند یک برده- خانه ای در قسمت هانتس پوینت برانکس جنوبی خرید، و چند سال بعد با مادرم ازدواج کرد. در آن زمان محله اکثرآ سفیدپوست و طبقه کارگر بود. پدرم تنها نبود. و همانطور که بقیه مثل او نوع شخصی دنبال نمودن رویای آمریکایی را در رو گرفتند، ترک محل سفیدپوستان در برانکس جنوبی عادی شد و همچنین در بسیاری از شهرهای کشور. خط کشی قرمز توسط بانکها استفاده می شد، که طبق آن بعضی از قسمتهای شهر، من جمله شهر ما، برای هر گونه سرمایه گذاری ممنوع تلقی می شد. بسیاری از صاحبان املاک معتقد بودند که به آتش کشاندن ساختمانهایشان سود بیشتری دارد با گرفتن پول بیمه تا فروش آن خانه ها تحت آن شرایط- بدون در نظر گرفتن کرایه نشینان فوت شده یا آسیب دیده سابق.

06:03 هانتس پوینت قبلآ محله ای بود که پیاده به محل کار می رفتند، اما در حال حاضر شهروندان نه شغلی دارند و نه خانه ای که به آن برگردند. اوج راه سازی کشوری نیز به تعداد مشکلاتمان اضافه شد. در ایالت نیویورک، رابرت موزس جنبشی تهاجمی برای گسترش راهها را از سر گرفت. یکی از اهداف اولیه اش این بود که شهروندان محله های متمول تر در ناحیه وستچستر بتوانند به منهتن راحت تر بروند. برانکس جنوبی، که در وسط قرار دارد، شانسی نداشت. به ساکنان اغلب کمتر از یک ماه مهلت داده می شد تا اینکه ساختمانشان تخریب می گشت. 600000 نفر آواره شدند. عقیده عمومی بر این بود که تنها بزهکاران و معتادان و فاحشه ها اهل برانکس جنوبی هستند. و اگر به شما از روزهای اول گفته باشند که هیچ چیز خوبی خارج نخواهد شد از محله شما، که همه چیز بد و زشت است، چگونه بر شما بی تاثیر خواهد بود؟ بنابراین اکنون ملک خانواده ام بی ارزش بود، سوای اینکه خانه مان بود و تمام آنچه داشتیم بود. و خوشبختانه برای من، آن خانه و محبت درونش، به اضافه کمک معلمان، مربیان و دوستان در طی راه، کافی بود.

07:04 حال چرا این داستان مهم است؟ زیرا از نظر برنامه ریزی، فرسایش اقتصادی باعث فرسایش محیطی می شود، که باعث فرسایش اجتماعی می گردد. عدم سرمایه گذاری که در دهه 60 آغاز شد صحنه را برای تمام بی عدالتیهای محیطی آینده آماده ساخت. قوانین شهرسازی و مصرف زمین قدیم تا به امروز مورد استفاده قرار می گیرند تا به قرار دادن تسهیلات آلوده کننده در محله من ادامه دهند. آیا این عوامل در نظرگرفته می شوند وقتی سیاست استفاده از زمین گذاشته می شود؟ چه مخارجی با این تصمیمات در رابطه اند؟ و چه کسی هزینه را پرداخت می کند؟ چه کسی ذینفع است؟ آیا چیزی جبران آنچه محله متحمل می شود را می کند؟ این " برنامه ریزی" بود- در گیومه- که بهترین نفع ما را در نظر نگرفته است.

07:43 هنگامیکه متوجه آن شدیم، تصمیم گرفتیم که برنامه ریزی را خودمان از سر گیریم. آن پارک کوچکی که قبلا برای شما تعریف کردم مرحله اول ایجاد حرکت محیط زیستی دربرانکس جنوبی بود. من درخواست کمک مالی حمل و نقل فدرال یک و ربع میلیونی نوشتم برای طراحی نقشه ای برای فضای باز بار انداز با راههای اختصاصی دوچرخه سواری. بهینه سازیهای فیزیکی به مطلع ساختن سیاستهای عمومی کمک می کند در مورد امنیت ترافیکی، جایگزینی زباله و تسهیلات دیگر، که اگر درست انجام شود، از کیفیت زندگی محله کم نمی کند. آنها فرصت ایجاد می کنند برای فعالیت بیشتر فیزیکی، و همچنین توسعه اقتصاد محلی. فکر کنید به مغازه های دوچرخه، آب میوه ایها. ما 20 میلیون دلار برای ساختن پروژه های مرحله اول تثبیت کردیم. این خیابان لافایت است- بازطراحی شده توسط معماران نمایی متیوز-نیلسن. و به محضی که این راه ساخته شود، به برانکس جنوبی متصل می گردد با بیش از 400 هکتار پارک جزیره راندال. هم اکنون ما توسط 25 فوت آب جدا شده ایم، اما این اتصال آنرا تغییر خواهد داد.

08:33 وقتی از محیط زیست طبیعی نگهداری کنیم، غنای آن به ما بیشتر بازپس می دهد. ما پروژه ای را اداره می کنیم که تعلیم خدمت به اکولوژی برانکس است، که آموزش شغلی در رشته های مرمت اکولوژیکی فراهم می کند، بطوریکه افراد محله ما مهارتهای لازم برای رقابت جهت دستیابی به این مشاغل با درآمد بالا را داشته باشند. کم کم منطقه را با مشاغل زیست محیطی بذرپاشی می کنیم- سپس مردم هم نفعی مالی در محیط خود خواهند داشت و هم شخصی. "آزادراه شریدن" نشانه ای کم استفاده شده از دوران رابرت موزس است، ساخته شده بدون در نظر گرفتن محله هایی که توسط آن جدا شدند. حتی زمان اوج ترافیک تقریبآ بی مصرف است. محله برنامه نقلیه دیگری ایجاد نمود که اجازه می دهد آزادراه را برچینند. اکنون فرصت آنرا داریم که تمام افراد ذینفع را کنار هم آورده تا باز تجسم کنیم که این 28 هکتار چطور می تواند برای پارکسازی بهتر استفاده شود، مسکن کم هزینه و توسعه اقتصاد محلی.

09:20 ما همچنین برای شهر-اولین بام سبز وخنک پروژه نمایشی نیویورک را در بالای اداراتمان ساختیم. بامهای خنک سطوحی بسیار انعکاس دهنده هستند که گرمای خورشید را جذب نمی کنند و به ساختمان یا جو آنرا انتقال می دهند. بامهای سبز خاک و گیاهان زنده هستند. از هر دو می توان بجای مواد نفتی بام سازی استفاده نمود که گرما را جذب می کنند، به اثر " جزیره گرمایی" شهری می افزایند و در زیر خورشید تخریب می شوند، و به نوبه خود آنرا استشمام می کنیم. بامهای سبز همچنین تا 75 در صد بارش باران را نگه می دارند، پس ازنیاز شهر برای هزینه سنگین راه حلهای انتهای لوله کشی می کاهد- که اتفاقآ اغلب در محله های عدالت محیط زیستی شبیه مال من قرار دارند. و همچنین محل زیستی برای دوستان کوچکمان ایجاد می کنند! پس - (خنده) - چه خوب! در هر حال، پروژه نمایشی نکته شروعی است برای شغل نصب بامهای سبز خودمان، که مشاغل و فعالیت نگه دارنده اقتصادی به برانکس جنوبی خواهد آورد. (خنده) (تشویق) من هم، آنرا دوست دارم.

10:15 درهر صورت، می دانم کریس گفت که اینجا تبلیغ نکنیم، اما چون توجه همگی شما را دارم: ما به سرمایه گذاران نیاز داریم. آخر تبلیغ. بهتر است پوزش بخواهم تا اجازه. در هر صورت- (خنده) (تشویق)

10:33 باشه. کاترینا. قبل از کاترینا، زندان برانکس جنوبی و نیواورلینز نکات مشترک زیادی داشتند. هر دو اکثر جمعیتشان افراد غیر سفیدپوست فقیر بودند هردو بستر ابداعات فرهنگی: فکر کن هیپ-هاپ و جاز. هر دو محله های بار انداز هستند که هم صنایع و هم ساکنان را در نزدیکی هم پذیرا می باشند. در دوران پس از کاترینا، هنوز وجه مشترک بیشتری داریم. در بهترین وضعیت مورد بی اعتنایی و آزار و اذیت قرار می گیریم، در بد ترین وضعیت توسط آژانسهای بازرسی بی اعتنای شهرسازی زیان آور و عدم مسولیت پذیری دولتی. تخریب زندان و برانکس جنوبی قابل پرهیز بودند. اما ما با تجربه های گرانبهایی برخاستیم که چطور خود را از مشکلات خارج سازیم. ما بیش از نشانه های ملی رنگ پریدگی شهری هستبم. یا مشکلات نیازمند راه حل ایجاد شده توسط قواهای تهی رئیس جمهوران گذشته هنگام انتخابات. آیا اکنون می گذاریم که ساحل خلیج مکزیک به مدت یک یا دو دهه پژمرده شود همانطور که برانکس جنوبی شد؟ یا اینکه قدمهای فعال بر می داریم و از منابع ایجاد شده در کشور شامل داوطلبان مردمی یاد می گیریم که در نتیجه نا چاری محله هایی چون مال من ایجاد شده اند؟

11:33 حالا گوش دهید، من انتظار ندارم که افراد، شرکتها یا دولت دنیا را جای بهتری سازد چون کاری اخلاقی است. این نمایش امروز تنها بخشی از آنچه طی کرده ام می باشد، همچو قطره ای. شما کل اش را نمی دانید. اما به شما بعدآ خواهم گفت اگر مایلید بدانید. اما- می دانم که خط آخر است، یا درک آدم از آن، که در آخر انسانها را انگیزش می دهد. من به چیزی که " خط سه گانه آخر" می نامم علاقه مندم. که آنرا توسعه پایدار می تواند تولید نماید. توسعه سازی هایی که امکان آنرا دارند که بازدهی مثبت برای همه افراد ذینفع بسازد: توسعه دهندگان، دولت و محله ای که این پروژه ها اجرا می شوند. هم اکنون این امر در نیویورک اتفاق نمی افتد. و ما با کسر بودجه همه گیر شهری ادامه کار می دهیم. ردیفی از یارانه های دولتی جهت پیشنهادات توسعه های استادیومهای بزرگ ورزشی در برانکس جنوبی خواهد رفت. اما هماهنگی بسیار کمی میان آژانسهای شهری وجود دارد برای دانستن چگونگی برخورد با اثرات حاصل از ترافیک افزایش یافته، آلودگی، زباله های جامد و اثرات آن بر فضای باز. و برخوردهای آنها بر توسعه اقتصاد محلی و شغلی به قدری بیهوده است که حتی خنده دار نیست. زیرا علاوه بر آن، ثروتمند ترین تیم ورزشی دنیا استادیوم بیسبال یانکیها را با تخریب دو پارک دلبند اجتماعات جایگزین می کند. اکنون ما حتی کمتر از آن آماری که قبلا به شما گفتم خواهیم داشت. و با اینکه کمتر از 25 در صد مقیمان برانکس جنوبی صاحب ماشین می باشند، این پروژه ها شامل هزاران فضای پارکینگ می شود اما صفر از نظر نقلیه عموم. اکنون آنچه از بحث بزرگ کم است یک تحلیل همگانی مخارج بر منافع میان عدم ترمیم محله ای نا سالم با محیطی پر چالش، در مقابل ایجاد تغییرات ساختاری و پایدار. آژانس من با دانشگاه کلمبیا و سایر دانشگاهها همکاری مستقیم دارد تا نوری بر این مسائل بیفکند.

13:18 حال بگذارید این را روشن سازم. من ضد توسعه نیستم. ما صاحب شهر هستیم، نه منطقه جنگلی حفاظت شده. و من سرمایه دار درونی ام را در آغوش گرفته ام. و احتمالا همگی آنرا دارید و اگر نه لازم است داشته باشید. (خنده) پس مشکلی با پولسازی توسعه گران ندارم. آن بیرون بقدری بداعات وجود دارند که نشان می دهد که یک شهر نگه داری شده و دوستانه نیز می تواند پولدار شود. همکارانم در تی ای دی بیل مکدونا و امری لاوینز- هر دو از قهرمانانم هستند- نشان دادند که واقعآ می توان اینرا اجرا کرد. من با شهرسازیهایی که از اجتماعات برای نفع خود بطور سیاسی سو استفاده شدید می کنند مشکل دارم. اینکه این امر ادامه دارد برای همگی مان ننگ است زیرا همه ما مسول آینده ای هستیم که ایجاد می نماییم. اما یکی از چیزهایی که به خود یادآور می شوم فرصتهای بزرگتر برای یادگیری از افراد آینده نگر در شهرهای دیگر است. این نوع جهانی سازی من است.

14:13 بوگوتا را در نظر بگیرید. فقیر، لاتینی، احاطه شده با توحش سلاحی فراری و ترافیک مواد مخدر: پیشینه ای کمابیش شبیه برانکس جنوبی. اما این شهر در اواخر دهه 1990 شهرداری بسیار پر نفوذ بنام انریکه پنالوسا اعطا گردید. او به آمار جمعیتی نگاه کرد. تعداد کمی از بوگوتاییها صاحب ماشین بودند، اما قسمت بزرگی از منابع شهری وقف خدمت به آنها می شد. اگر شما شهردار هستید، می توانید چاره ای برای آن بیاندیشید. دولت او بزرگراههای شهری را از پنج به سه عدد کاهش داد، پارکینگ را در آن خیابانها ممنوع ساخت، پیاده روهای عابران را گسترش داد و لاین های دوچرخه سواری، میادین عمومی ایجاد نمود، یکی از موثرترین سیستمهای اتوبوسرانی حمل مسافری در تمام دنیا را ایجاد نمود. برای تلاشهای خارق العاده اش نزدیک بود بر کنار شود. اما وقتی مردم شروع به دریافتن اینکه آنها اولویت را در مسائل مربوط به امور روزانه را داشتند، چیزهای باور نکردنی اتفاق افتادند. مردم آشغال نمی ریختند. میزان جرایم پائین آمد. زیرا خیابانها زنده با مردم بودند. دولت اوبا چندین مشکل شهری روزمره در آن واحد مقابله نمود، و با استفاده از بودجه جهان سومی. ما در این کشور بهانه ای نداریم. متاسفم. حرف آخر این است، برنامه مردم-اول تنها بدین منظور نبود که آنانی که واقعآ می توانستند ماشین داشته باشند را جریمه کند، بلکه در عوض ایجاد فرصت برای همه بوگوتاییها برای مشارکت در قیام مجدد شهر. آن توسعه نباید به قیمت اکثریت جمعیت تمام شود و هنوز اینجا در آمریکا بعنوان فکری تندرو شناخته می شود. اما مثال بوگوتا قدرت تغییر آنرا دارد.

15:43 شما البته هدیه نفوذ را دارید. بهمین دلیل اینجا حضور دارید و برای اطلاعاتی که مبادله می کنیم ارزش می گذارید. نفوذتان را در راه حمایت از تغییر همه گیر پایدار استفاده کنید. فقط صحبت از تی ای دی نکنید. این برنامه سیاست کشوری است که می خواهم بسازم و همانطور که همگی واقف هستید، سیاست شخصی است. کمک کنید که رنگ سبز را رنگ مشکی جدید سازم. بگذارید پایداری را جذاب سازم. آنرا جزو مکالمات شام و عصرانه تان قرار دهید. کمکم کنید تا برای عدالت محیطی و اقتصادی مبارزه کنم. سرمایه گذاریهایی را حمایت کنید که بازدهی سه گانه بدهد، چه محیطی چه اجتماعی و چه مالی. کمکم کنید نگه داری را همگانی کنم با آوردن همگان به میز گرد و اصرار بر اینکه برنامه ریزی شامل همگان را می توان همه جا بکار برد. اوه چه خوب خوشحالم که کمی وقت بیشتری دارم!

16:28 گوش دهید- وقتی با آقای گور پس از صبحانه آن روز صحبت کردم، از او پرسیدم که فعالیت کنندگان در راه عدالت محیطی چگونه در راه برد بازار جدیدش شامل می شوند. پاسخ او برنامه اعطایی بود فکر نمی کنم متوجه شد که من منظورم پول نبود. داشتم به او پیشنهادی ارائه می کردم. (تشویق)

17:01 آنچه مرا اذیت نمود این است که این رویکرد بالا به پائین هنوز متداول است. حال، اشتباه نشود. ما به پول نیاز داریم. (خنده) اما گروههای مردمی لازم است زمان فرآیند تصمیم گیری حضور داشته باشند. از 90 در صد انرژی که آقای گور به ما یاد آور شد که هر روز اصراف می کنیم، اصراف انرژی خود، هوش و تجربه سخت حاصل شده به حساب نمی آیند.

17:34 من از جای بسیار دوری آمدم تا شما را ببینم. خواهش می کنم مرا تلف نسازید. با همکاری، می توانیم یکی از آن گروه های کوچک افرادی باشیم که سریعآ در حال رشد است که در واقع جرات و شجاعت آنرا دارند که باور کنند می توانند دنیا را تغییر دهند. ممکن است به این کنفرانس از جایگاههای بسیار بسیار متفاوتی از زندگی آمده باشیم، اما باور کنید، همه مان یک چیز بسیار قدرتمندی را بطور مشترک داریم- چیزی برای از دست دادن نداشته و هر چه بدست آوریم نفع است. خدا حافظ زیبایان! )تشویق)

 
نظرات 1 + ارسال نظر
علیرضا 1394/08/06 ساعت 11:28

با سلام
اگه با تبادل لینک موافق هستید منو با عنوان "همراه موزیک" لینک کنید و بعد به من خبر بدید تا شما را لینک کنم.
http://hamrahvirancell.blogsky.com/
با تشکر

سلام
وبلاگ خوبی داری ولی من فقط با وبلاگ هایی که با موضوع وبلاگم مشترک باشند تبادل لینک میکنم.
موفق باشید

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد